Ks. Mieczysław Olech SAC (1951 – 2025), dyrektor okresu wstępnego (mistrz nowicjatu), prowincjał Prowincji Chrystusa Króla, dyrektor Pallotyńskiego Liceum Ogólnokształcącego w Lublinie, delegat Prowincjała na Ukrainie, duszpasterz w Sanktuarium Narodowym na Krzeptówkach w Zakopanem

Urodził się 23 grudnia 1951 r. w Gorajcu-Zagroble w pow. zamojskim, w rodzinie średniozamożnych rolników Stanisława i Stanisławy z domu Szczepanek. 1 stycznia 1952 r. został ochrzczony w kościele parafialnym pw. Znalezienia Krzyża Świętego w Mokremlipiu. Miał dwie siostry, starszą Alinę i młodszą Lucynę. Uczył się w szkole podstawowej w Gorajcu i w tym okresie, jak pisał w swoim życiorysie: „wzbudziła się we mnie chęć poświęcenia się służbie Bogu”. Następnie uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu. Maturę złożył w maju 1969 r.

30 sierpnia 1969 r. jako kandydat na kleryka rozpoczął pallotyński nowicjat w Ząbkowicach Śląskich i tam 8 września 1971 r. złożył swoją pierwszą konsekrację na ręce ks. prowincjała Stanisława Martuszewskiego SAC, a wieczną – 7 września 1975 r. w Ołtarzewie – na ręce ks. wiceprowincjała Jana Pałygi SAC. Studia filozofii i teologii odbył w Ołtarzewie w latach 1970-76, wieńcząc je magisterium teologii, uzyskanym na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W kościele seminaryjnym w Ołtarzewie przyjął wieczorem 20 maja 1976 r. święcenia kapłańskie z rąk Stefana kard. Wyszyńskiego.

Po święceniach jako wikariusz przez dwa lata pracował w pallotyńskiej parafii w Rynie (1976-78). W październiku 1978 r. rozpoczął studia psychologii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL w Lublinie. W latach 1981-89 pełnił funkcję dyrektora okresu wstępnego (mistrza nowicjatu) kleryków (a od 1987 r. również braci) w Ząbkowicach Śląskich. Był też przewodniczącym Komisji ds. Formacji (1988-91). Następnie w 1989 r. powrócił do Lublina, podejmując studia doktoranckie na KUL. W tym czasie przez rok przebywał w Stanach Zjednoczonych (1990/1991), a później od sierpnia 1992 do marca 1993 r. był pracownikiem w Zakładzie Socjologii Religii w Warszawie (Od 1993 r. nosi nazwę Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego).

W latach 1993-1996 pełnił posługę przełożonego prowincjalnego Prowincji Chrystusa Króla Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. W tym okresie był też członkiem Konsulty Wyższych Zakonów Męskich w Polsce i przewodniczącym Komisji ds. Współpracy z Laikatem.

Po zakończeniu kadencji prowincjalskiej zamieszkał w Lublinie, w domu przy ul. Warszawskiej 48 i w latach 1996-1999 był dyrektorem Pallotyńskiego Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego. W 1999 r. został skierowany do Wrzosowa, gdzie najpierw był dyrektorem Domu Rekolekcyjnego, a od 2003 r. administratorem, a następnie rektorem pallotyńskiego domu. W latach 2005-2007 pełnił funkcję delegata Prowincjała w Delegaturze Matki Bożej Fatimskiej na Ukrainie. Od 7 czerwca 2007 r., przez 18 lat pełnił zadania duszpasterza parafii oraz służył pomocą duchową pielgrzymom przybywającym do Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na zakopiańskich Krzeptówkach (ob. Sanktuarium Narodowe).

Kilka lat temu przeszedł udar pnia mózgu, który spowodował pewne zaburzenia mowy, ale dzięki skutecznej rehabilitacji odzyskał w pewnym stopniu utracone funkcje mowy i komunikacji. Zmarł w pallotyńskim domu w Zakopanem, w godzinach porannych 5 sierpnia 2025 r. Bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność krążeniowo-oddechowa.Odszedł w 74 roku życia, z czego 54 lata przeżył w pallotyńskiej konsekracji i 49 lat w kapłaństwie.

Ks. Mieczysław Olech był cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym laikatu i duchowieństwa; z jego kierownictwa korzystali ludzie z całej Polski. Szczególnym wsparciem duchowym służył wielu zgromadzeniom sióstr zakonnych, wygłaszając do nich konferencje ascetyczne, prowadząc rekolekcje czy dni skupienia.

Dał się poznać jako kapłan otwarty na innych ludzi, bardzo życzliwy, towarzyski i służebny. Zarażał innych swoją empatią i niespożytą energią działania. Był człowiekiem uczciwym i ceniącym sobie umiłowanie prawdy. W relacjach z ludźmi nie zatrzymywał się na problemach, lecz szukał optymalnych rozwiązań, wychodząc naprzeciw pojawiającym się trudnościom.

Był prostolinijnym i bezpośrednim człowiekiem. Duchowość franciszkańska, którą poznał przez kontakt z Sanktuarium św. Antoniego w Radecznicy, o której pisał też w pracy magisterskiej, stale obecna była w jego życiu, o czym świadczy umiłowanie prostoty, pokora, radość życia. Nie skupiał się zbytnio na swoim wyglądzie, ubiorze czy ogólnym sposobie prezentowania się. Miał dystans do siebie i otaczającej go rzeczywistości. Nie dbał o miejsce dla siebie. Był natomiast kapłanem odważnie myślącym. Odwaga ta niekiedy wiele go kosztowała, jak np. w okresie stanu wojennego (1981), kiedy wspomagał osoby potrzebujące pomocy żywnościowej, medycznej czy finansowej.

Zapamiętany został jako człowiek kreatywny, a przy tym niezwykle pracowity. Nie bał się nawet ciężkiej, fizycznej pracy. Sam często podejmował się wykonania różnych prac, nie oglądając się na nikogo. Zleconym pracom oddawał się bez reszty.

Ks. Mieczysław jako mistrz nowicjatu powtarzał, że „poza Chrystusem nie ma żadnego autorytetu”. Szerzej to ujmował mówiąc, że „nie ma autorytetu bez wiary w Boga, czyli bez odniesienia się do najwyższego autorytetu, jakim jest Bóg”. Innym jego powiedzeniem było: „trzeba najpierw być człowiekiem, a dopiero później pallotynem”. To popularne hasło wyjaśniał, mówiąc nowicjuszom, że człowieczeństwo jest podstawą, na której buduje się powołanie zakonne, że powiedzenie to ma przypominać powołanym, że autentyczne oddanie Bogu i bliźnim jest możliwe wtedy, gdy jest ono oparte na głębokim poczuciu bezpieczeństwa. 

„Niech cię przygarnie Chrystus uwielbiony,

On wezwał ciebie do królestwa światła.
Niech na spotkanie w progach Ojca domu
Po ciebie wyjdzie litościwa Matka”.

Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC